Kazimiera Wojtasik, Wyższa Szkoła Morska w Szczecinie
Recenzenci:
doc. dr hab. Janusz Zaucha
doc. dr inż. Henryk Wójcikiewicz
Rok wydania: 1980
100 s., B5, oprawa miękka
Intensywnie rozwijająca się po drugiej wojnie światowej chemia polimerów pozwoliła na masową produkcję ważnych dla rybołówstwa włókien chemicznych, głównie z grupy poliamidowych, poliestrowych i poliolefinowych. Włókna te, jako odporne na procesy gnilne w wodzie i bardziej wytrzymałe pod względem mechanicznym, w krótkim czasie wyparły słabsze włókna naturalne i zastosowane zostały powszechnie do produkcji tkanin sieciowych, przeznaczonych do wyrobu rybackich narzędzi połowu.
Wraz z uruchomieniem na skalę przemysłową maszynowej produkcji tkanin sieciowych z włókien chemicznych, pojawiły się nowe problemy technologiczne, nieznane i niewystępujące w produkcji tkanin sieciowych z włókien naturalnych.
Tkaniny z włókien chemicznych pod względem konstrukcyjnym są nietrwałe, odkształcające się w czasie węzły, prowadzą do zmiany wymiarów oczek. Dla uzyskania tkaniny sieciowej o odpowiednich właściwościach konieczne jest więc zastosowanie dalszych faz obróbki technologicznej, polegającej na stabilizacji i preparacji.